Οι φωτογραφίες αυτές έγιναν στα πλαίσια του έργου του Ε.Π.Ε.Α.Κ. για τη βελτίωση της ελληνικής γλώσσας στα μειονοτικά σχολεία της Θράκης.

Για τις ανάγκες του προγράμματος χρειάστηκε να γίνει μια τοπιογραφία των περιοχών, τις οποίες επισκέπτονταν οι ερευνητές.

Από τον Οκτώβριο μέχρι το Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου μπορεί να έκανα 6 ή 7 ταξίδια. Δεν θυμάμαι, αλλά και δεν έχει σημασία.

Τότε τα ταξίδια ήταν πιο εύκολα για μένα. 'Όλα τα αποφάσιζα την τελευταία στιγμή.

Οι αποσκευές μου ήταν σχεδόν πάντα έτοιμες να ταξιδέψουν. Λεωφορεία, τρένα, αεροπλάνα, στα απομακρυσμένα χωριά με νοικιασμένα αυτοκίνητα και πολύς ποδαρόδρομος.

Η Θράκη ήταν ο μακρινός, μαγικός χώρος στον οποίον πάντα ονειρευόμουν να περιπλανηθώ.

Όταν αυτό το πρόγραμμα τελείωσε αισθάνθηκα ότι κάτι είχε μείνει ανολοκλήρωτο. Είχα την ανάγκη να γυρίσω, να αναζητήσω ξανά αυτά τα μέρη, κάτι που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ.

Γιατί από τότε πολλά πράγματα άλλαξαν. Κινούμαι δυσκολότερα, χρειάζομαι χρόνο για να προγραμματίζω τα πράγματα και οι αποσκευές μου θέλουν κι αυτές τον καιρό τους για να ετοιμασθούν. "Έχω βαρύνει" το λένε. Τα πολλά "γιατί" εν τω μεταξύ κάνουν αυτό το "έχω βαρύνει" ακόμα βαρύτερο. Επίσης το ότι έχω δεχτεί ότι "καλές φωτογραφίες μπορεί να κάνει κανείς και στο στενό χώρο που κινείται" με διευκολύνει και μου ενισχύει το άλλοθι να ψάχνω τα πράγματα και τον εαυτό μου κάπου κοντύτερα.

Η φωτογραφία είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι από τη ζωή μου. Με ακολουθεί παντού και πάντα. Τη συναντώ στη δουλειά, στις διακοπές, στα γλέντια και στις χαρές. Στα μεσημεριανά αλλά και τα βραδινά τραπέζια, στις μακρινές και τις κοντινές μου εκδρομές. Σε όλα αυτά που αγαπώ και γεύομαι.

Το ταξίδι στη Θράκη θα μου μείνει αξέχαστο. Το έχω δεχτεί μέσα μου σαν όλα τα πράγματα που όταν τα δεις την πρώτη φορά είναι εξαιρετικά και μετά φοβάσαι να τα ξαναγγίξεις γιατί δε μπορεί να είναι ποτέ το ίδιο απολαυστικά.

Η πρωινή ψύχρα στο παζάρι της Ξάνθης λίγο μετά το ξημέρωμα, οι αντανακλάσεις στην τζαμαρία στο σταθμό του Κ.Τ.Ε.Λ. της Κομοτηνής, το βράδυ στο καφενείο στον Τούρκικο Μαχαλά της Αλεξανδρούπολης, οι συζητήσεις με τον Αχμέτ και το Γιουσούφ στο συνοικισμό "Ήφαιστος" έξω από την Κομοτηνή, ο Πόντιος μουσικός στην ταβέρνα που είναι πάνω στο δρόμο στη Θίσβη, τα κερασμένα ούζα από το δάσκαλο του σχολείου της Οργάνης, ο τούρκικος καφές στη σόμπα με τα ξύλα στο Εύλαλο, τα αγγίγματα των παιδιών στο προαύλιο του σχολείου στη Δύμη, οι μυρωδιές των κεμπάπ και η σαλάτα Ουγγαρέζα που συνήθως ήταν καυτερή.

Μπορείς να ζήσεις όλα αυτά βήμα, βήμα να τα γευτείς, χωρίς να τα φωτογραφίζεις;

Για τη Θράκη κάθε βήμα είναι ένα ταξίδι και εγώ αγαπώ να φωτογραφίζω στα ταξίδια μου ακολουθώντας τα βήματά μου.