Φαίνεται πως οι φωτογραφίες του Ortiz Monasterio μας υποδεικνύουν ότι η πόλη είναι οι άνθρωποί της. Φυσικά δεν αγνοεί το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζουν τη ζωή τους αυτά τα είκοσι και πλέον εκατομμύρια ανθρώπων. Καταγράφει, για παράδειγμα, τις κεραίες των τηλεοράσεων που συνδέουν το μεγάλο χωριό μας με το παγκόσμιο χωριό και παρουσιάζει αντικατοπτρισμούς κατανάλωσης σε αυτούς που δεν μπορούν να τους φτάσουν. Πάνω απ' όλα, η πόλη του Μεξικού είναι σήμερα η πόλη των φτωχών: οι φτωχοί είναι αυτοί που στο τέλος του εικοστού αιώνα είναι οι φυσικοί κάτοικοί της. Όλοι εμείς οι υπόλοιποι, παρόλο που μπορεί να γεννηθήκαμε εδώ και κατοικούμε εδώ, έχουμε γίνει ξένοι.

Η δυστυχία τους μας εξαντλεί και μας ντροπιάζει. Όπως λέει και η παροιμία, όλοι βράζουμε στο ίδιο καζάνι, σε αυτή την πόλη ναυάγιο που πλέει πάνω στην λάσπη της νεκρής λίμνης της, στα ρήγματά της και στα άλυτα κοινωνικά προβλήματα στην εποχή των πλουσίων εναντίον των φτωχών. Η σκέψη του θανάτου της είναι επώδυνα βολική και προς στιγμήν μας απαλλάσσει από κάθε προσπάθεια για λύση του προβλήματος. Αναρωτιόμαστε: Προς τι η προσπάθεια; Δεν γίνεται τίποτε. Αργά ή γρήγορα η πόλη θα αυτοκαταστραφεί.

Ο Ortiz Monasterio όμως αρνείται να παραιτηθεί χωρίς να γίνεται ηθικολόγος: απλά δείχνει τα πράγματα. Η ζωή συνεχίζεται και αυτός απεικονίζοντάς την θέτει τον εαυτό του στο πλευρό της ζωής. Παρ' όλες τις καταστροφές και τη δυστυχία υπερασπίζεται τη ζωή και την εκθειάζει.