Σε μια περιοχή με πλουτοπαραγωγική παράδοση και τεχνογνωσία - στοιχεία που δεν υφίστανται πια - η κρίση έχει εμβαθύνει τις ανισότητες σε τέτοιο βαθμό ώστε να καταλήγει να εκμηδενίζει τις ελπίδες ενός σημαντικού μέρους της νεολαίας. Οι πρώην ζώνες βιομηχανικής εποίκησης έχουν μετατραπεί σε χώρους όπου απλώς στοιβάζονται άνθρωποι. Παράλληλα με τα εδαφικά αυτά γκέτο αναπτύσσονται και αντίστοιχα νοητικά. Στερούμενοι εργασίας, οι νέοι αυτοί ενήλικες δεν βρίσκουν την αλληλεγγύη που είχαν καλλιεργήσει οι προηγούμενες γενιές στους τόπους παραγωγής. Επιπλέον, η επικρατούσα ιδεολογία που δίνει αξία στους νικητές οδηγεί σε εσωτερίκευση της αποτυχίας και αναδίπλωση προς τα ένδον.

Ταυτόχρονα με τον απτό προβληματισμό σχετικά με αυτή την πραγματικότητα, ο Bernard Joseph έχει αναπτύξει μια μεθοδική δουλειά που έρχεται σε "ρήξη" με προϋπάρχουσες προσεγγίσεις. Στην ιστορία της φωτογραφίας υπάρχει μια παράδοση ευαισθητοποιημένων φωτογράφων, οι οποίοι αποδίδουν τον άνθρωπο που υποφέρει μέσα στο περιβάλλον του, χρησιμοποιώντας τεχνοτροπία που προσιδιάζει στο ντοκιμαντέρ. Ένα άλλο ρεύμα, πιο ταξινομικό, οργανώνεται, συνειδητά ή όχι, ακολουθώντας τον τρόπο με τον οποίο η εξουσία, μέσω της ιατρικής ή της αστυνομίας, χρησιμοποιεί, ήδη από το 19ο αιώνα, τη φωτογραφία για να ιχνηλατήσει τα κοινωνικά περιθώρια.

Ο Bernard Joseph θέλησε να δώσει πρόσωπο σε εκείνους που το είχαν απωλέσει στην ατομική και κοινωνική τους κρίση. Οι φωτογραφίες του, με το σχήμα και τη διάταξή τους, θα προσπαθήσουν να προκαλέσουν όχι τόσο την κατάπληξη όσο τη διάθεση ανάγνωσης εκ μέρους του θεατή. Ένας έκδηλος σεβασμός χαρακτηρίζει τη συνολική διαδικασία που ακολουθεί ο δημιουργός. Ο Bernard Joseph αρνείται να χρησιμοποιήσει τον φωτογραφιζόμενο ως εργαλείο, καθώς και οτιδήποτε άλλο θα προκαλούσε τον εντυπωσιασμό του θεατή. Εν μέσω της οδύνης, ο Bernard Joseph αντιδρά προβάλλοντας μια δεοντολογία και μια αισθητική της αντίστασης, στο ύψος του ανθρώπου.