Η μνήμη μας δεν χάνεται ποτέ. Αποκοιμιέται για λίγο ώσπου να βρεθεί η επόμενη αφορμή που θα την ξυπνήσει ξαφνικά. Έτσι ξαναζούμε νοερά το παρελθόν μέσα στην καθημερινή μας ζωή. Κάτι σαν να ζούμε δυο ζωές συγχρόνως. Μια εικόνα, ένα αντικείμενο, ένας τόπος, αρκούν για να θυμηθούμε στιγμές που ζήσαμε, είτε καλές, είτε κακές.

Έτσι και η δική μου μνήμη με ακολουθεί θυμίζοντάς μου την απουσία ενός πολύ αγαπημένου προσώπου. Μία μνήμη που ξυπνάει μέσα από την καθημερινότητα και αποκοιμιέται μέσα σ' αυτήν.