Από τα αγέρωχα ασπρόμαυρα τοπία του Ansel Adams μέχρι τις εξωραϊσμένες έγχρωμες εικόνες των φωτογράφων του Natioanal Geographic, η φωτογραφική τοπιογραφία κινήθηκε συνήθως με μία διάθεση ανακάλυψης και αποτύπωσης ενός χαμένου φυσικού παραδείσου.

Από την άλλη πλευρά είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που η τοπιογραφία του αστικού χώρου ξέφυγε από τη στερεότυπη καταγραφή είτε ενός γκρίζου αγχοτικού τοπίου των σύγχρονων μεγαλουπόλεων είτε μιας ωραιοποιημένης φολκλορικής αποτύπωσης της παλιότερης αλλά και της σύγχρονης αρχιτεκτονικής κληρονομιάς.

Σε αντίθεση αλλά και σε συνδυασμό όλων αυτών ο φωτογραφικός φακός της Ελένης Μπάρκας στρέφεται στις άναρχες "λεπτομέρειες" της φύσης που ανθίζει μέσα στα όρια των σύγχρονων μεγαλουπόλεων. Η Μπάρκα συνειδητοποιώντας το μέγεθος της ανθρώπινης επέμβασης πάνω στο φυσικό περιβάλλον, υψώνει μία φωνή διαμαρτυρίας στρέφοντας "τα φώτα της δημοσιότητας" όχι στην ευνουχισμένη βλάστηση των σύγχρονων φυσικών -τεχνητών πάρκων αλλά όπως κατά παραλληλισμό θα μπορούσαμε να πούμε σ' εκείνα τα φυτά που φυτρώνουν μέσα από τις ρωγμές της ισοπεδωτικά τσιμεντοποιημένης ζωής μας.

Από την άλλη η καταγραφή αυτού του "φυτικού αντάρτικου" παίρνει χώρα μέσα σε ένα μεγαλοπρεπές αλλά έρημο αστικό τοπίο όπου η ανησυχητικά καθολική απουσία του ανθρώπινου στοιχείου μας φέρνει στο νου -εν ήδη προφητείας- εικόνες μιας μεταπυρηνικής εποχής.

Αλέξανδρος Αβραμίδης