EDUARDO IBANEZ (ΙΣΠΑΝΙΑ) ΤΟ ΠΕΡΙΓΕΓΡΑΜΜΕΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ:ΕΛΛΗΝΟΙΣΠΑΝΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ FEDERICO GARCIA LORCA H αναδυόμενη παρουσία του περιγεγραμμένου προσώπου του Enric Mira Pastor Ο Eduard Ibanez εξακολουθεί να ερευνά τα βάθη του δημιουργικού του πάθους για το ανθρώπινο σώμα, εντρυφώντας στην απόλαυση της ερμηνείας του, διαμορφώνοντας την αισθητική της όρασής του για την ανθρωπότητα με την υιοθέτηση μιάς προσωπικής αίσθησης για την ισορροπία και τη συμμετρία, που είναι τυπική της κλασικής σύνθεσης. Στο πρόσφατο έργο του, ζώα και φυτά συνωμοτούν για να ενισχύσουν εκφραστικά τη ζωηρή σφραγίδα των χαρακτηριστικών του προσώπου, εορτάζοντας την οργανική ευκαμψία του έμψυχου κόσμου, γεμίζοντας κάθε εικόνα με θεότητες. Ο Eduard Ibanez ταλαντεύεται ανάμεσα σε δύο ερμηνείες, παίρνοντας ως αρχικό σημείο την ψυχολογική αναγνώριση του φωτογραφιζόμενου προσώπου, καταλήγοντας όμως να διαπλάθει κάθε πρόσωπο σε μια αλληγορική μορφή οικουμενικής σημασίας. Είναι γι' αυτό το λόγο που η ειδική ερμηνεία ενός ανθρώπινου προσώπου σε μια φωτογραφία δεν πρέπει να γίνεται κατανοητή ως μια στρατηγική που στοχεύει στην αποκάλυψη της μυστικής οικειότητας του άλλου, αλλά περισσότερο ως μία πράξη οικειοποίησης της μάσκας αυτού του ατόμου. Ο Eduard Ibanez ορίζει την πρότασή του σαν μία άσκηση στην εγγραφή πραγμάτων μέσα στο περίγραμμα κάποιου προσώπου, το γεγονός όμως ότι το πρόσωπο παραμένει ουσιαστικά συμπαγές δεν οδηγεί σε εξασθένηση των ουσιαστικών στοιχείων του. Μας εισάγει μάλλον στη διαδικασία αποδόμησής του. Η αποδόμηση εκδηλώνεται σαν αποτέλεσμα της απόπειρας αναπαράστασης του προσώπου σαν κάτι το εξαιρετικό, ξανα- ανακαλύπτοντας το μέσα από την υπέρθεση διαφόρων επιπέδων οπτικής κωδικοποίησης. Το νόημα κάθε έργου γεννάται έτσι μέσα από μία ιδιόρρυθμη εικονική, σημειολογική δια- κειμενικότητα που καθίσταται φανερή στη διαδικασία εξέλιξής του. Κάθε βήμα σύνθεσης του έργου οδηγεί σε μια σειρά επιστρώσεων που καλύπτουν μερικώς το πρόσωπο, σκιάζοντας τα χαρακτηριστικά του, αποκρύπτοντάς το με σκοπό να του αποδώσουν μια καινούργια αξία ως εικόνα. Τα πρόσωπα εμφανίζονται ως αναδυόμενες παρουσίες, σιωπηλοί πληροφοριοδότες, όχι πλέον γυμνοί αλλά ενδεδυμένοι μ' ένα σύμπαν από πέταλα, ξερά φύλλα, φτερά, ψάρια, έντομα. Μία πλήρης γλώσσα ζώων και φυτών συνθέτει πλέον το μεταφορικό atrezzo κάθε εικόνας. Μοιάζει σαν αυτά τα πρόσωπα να προσέρχονται ημιτελή μέσα από την παραμόρφωση της καλλιτεχνικής τους αναπαράστασης, παράγοντας ένα σουρρεαλιστικό αποτέλεσμα, τη συντριβή της φυσικής τάξης της πραγματικότητας. Κατ' αυτό τον τρόπο, οι μορφές που αναπαρίστανται εδώ, πρόσωπα που έχουν απωλέσει το ψυχολογικό τους περιεχόμενο, μετατρέπονται σε σύμβολα με μυθολογικές και θρησκευτικές αναφορές. Ο Eduard Ibanez αποπειράται ένα εγχείρημα αρχαιολογικής τάξης, μια αισθητική απελευθέρωση αρχαίων μυστικών, όχι τόσο για να τα λυτρώσει από τα αινίγματα που ο χρόνος και ο πολιτισμός έχουν χαράξει πάνω τους, παρά για να επιτρέψει απλά στην ομορφιά τους να μας αιχμαλωτίσει, κάνοντας το βλέμμα μας να υποκύψει στη δύναμη μιας μακρινής, ονειρικής επίκλησης. Ο Eduard Ibanez γεννήθηκε στη Βαλέντσια της Ισπανίας το 1954. Σπούδασε στο τμήμα Καλών Τεχνών του πανεπιστημίου της Βαλέντσια, όπου και εργάζεται τώρα ως καθηγητής. Από το 1980 έχει παρουσιάσει το έργο του σε μεγάλο αριθμό ατομικών εκθέσεων στην Ισπανία και τη Γαλλία, ενώ έχει επίσης συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις στην Ισπανία, την Αυστρία, τη Γερμανία, τη Γαλλία και την Ιαπωνία. Έχει λάβει μέρος σε αρκετά φεστιβάλ σύγχρονης τέχνης στη Βαλέντσια, τη Βαρκελώνη, τη Μαδρίτη και το Παρίσι.