JEAN-JACQUES DICKER ΑΔΕΙΑ ΔΩΜΑΤΙΑ Διοργάνωση: Photoarchives Ides Et Calendes, M+M Auer Αίθουσα Τέχνης Ειρμός Για τον Jean-Jack Dicker από τη Γενεύη, η περιπέτεια και το πάθος για τα ταξίδια αποτελούν οικογενειακή υπόθεση και, βεβαίως, μια ιστορία αγάπης. Ξεκινά την εποχή του μεσοπολέμου, με την προσφυγική οικογένεια των Pitoeff, ένα από τα επτά παιδιά της οποίας είναι και η μητέρα του Jean-Jack, και τις αλλεπάλληλες μετακινήσεις τους: Γενεύη, Παρίσι, Χόλυγουντ, Χαβάη… Φεύγουν, βλέπουν, επιστρέφουν, ξαναφεύγουν… Το 1976, στην Αφρική, αρχίζει πλέον να φωτογραφίζει συνειδητά. Φιλοδοξεί να αιχμαλωτίσει τα χρώματα, την ομορφιά, την απλότητα και, αργότερα, τα δωμάτια των ξενοδοχείων που τον φιλοξενούν. Σαν απάνεμα λιμάνια μετά από ολόκληρες ημέρες μέσα στη σκόνη, τη ζέστη, την υγρασία, το κρύο και τα προβλήματα που προκύπτουν αναπάντεχα στο δρόμο, τα δωμάτια αυτά μοιάζουν με παράδεισο. Ανοίγοντας μια πόρτα και μπαίνοντας μέσα είναι σαν να φθάνει στο λιμάνι, σώος και αβλαβής. Μόνος, ευτυχής, με ένα αίσθημα γαλήνης πριν το ξεκίνημα για νέες περιπέτειες στο άγνωστο, γιατί ελπίζει πως το ταξίδι θα συνεχιστεί, και ο δρόμος θα είναι μακρύς και γεμάτος ανακαλύψεις. Ταυτόχρονα, τα δωμάτια αποτελούν στάσεις μικρής διάρκειας, εκφράζουν γι' αυτόν το προσωρινό, γι' αυτό θέλει να τα φωτογραφίσει, κρατώντας τα κατά κάποιο τρόπο για πάντα, αιχμαλωτίζοντάς τα, περιορίζοντάς τα σε ένα αρνητικό. Κι έπειτα… ξυπνούν αναμνήσεις, οι άνθρωποι που συναντά, οι συνοδοιπόροι, η μοναξιά, το πάθος, οι καλές αλλά και οι άσχημες στιγμές. Tις εικόνες αυτές τις τραβάει συνήθως μόλις φθάνει στο δωμάτιο και εκφράζουν τις πρώτες εντυπώσεις του από το δωμάτιο: πώς είναι ο χώρος, τα χρώματα, το φως. Κατάκοπος πολλές φορές, με βαριές κινήσεις, βγάζει τον τρίποδα, τις μηχανές, τους φακούς, το φωτόμετρο και παραδίδεται στην κοινή λατρεία όλων των φωτογράφων του κόσμου. Βλέπει, του αρέσει αυτό που βλέπει, του αρέσει αυτό που κάνει. Ορισμένες φορές παραμένει για μέρες ή και για μήνες σε ένα δωμάτιο, και τότε διαφαίνεται στο έργο του ένα παιχνίδι με τον χρόνο, τα χρώματα, τις αλλαγές του φωτός στη διάρκεια της μέρας. Ας μοιραστούμε το πάθος του γι' αυτές τις οάσεις, τα σπίτια με τα κόκκινα φανάρια όπου έζησε, κοιμήθηκε, τράβηξε φωτογραφίες. Μάρτυρας του σκηνικού, κατόρθωσε να εξαλείψει τη σκηνοθεσία, ακόμα και από τις στημένες φωτογραφίες, χάριν της ουσίας: αυτού που εννοείται, που δεν λέγεται. Michele Auer